برخی از کودکان مبتلا به بدشنوایی-حتی در انواع شدید آن-قادر هستند روی شنیدن اصوات کلمات تمرکز کنند و به همین دلیل می توانند با صرف تلاش و توجه بیشتر اصوات را دریافت و رمزگشایی کنند. اما این توانایی نمی تواند در سال های بعد نیز ادامه پیدا کند، زیرا تکالیف دانش آموز به تدریج بیشتر می شود و این کار او را به شدت خسته می کند. 

برای درک مطلب (خواندن)، مغز ما نیاز به یک ابزار رمزگشایی خودکار (اتوماتیک) دارد. اگر قرار باشد برای پردازش اصوات کلمات وقت و انرژی زیادی صرف شود، زمان و ظرفیت کافی برای درک معنای کلمات و جملات باقی نمی ماند. به معنای ساده تر، انرژی مغز بی پایان نیست و اگر این انرژی بین تکالیف و فعالیت های مختلف به درستی تقسیم نشود، مغز از انجام برخی از کارها باز می ماند یا در انجام آنها کند می شود. 

نکته مهم دیگر این هست که کودکان مبتلا به بدشنوایی -درنظر داشته باشید که بدشنوایی مثل شنیدن صداها در زیر آب هست!- تقریبا هیچ گاه نمی توانند توانایی پردازش اتوماتیک اصوات را به دست بیاوند، زیرا اصوات کلمات برای آن ها بسیار مبهم و ناواضح هست. به همین دلیل این کودکان همواره در معرض ابتلا به مشکلات خواندن هستند.

کودکان بدشنوا ناچار هستند برای یادگیری خواندن، روش جدیدی در پیش بگیرند، به این معنا که ابتدا کلمات را به عنوان یک زبان جداگانه به خاطر می سپارند و سپس آن ها را به حافظه کلمه ترجمه می کنند. این روش بسیار کند و ناکارامد هست. استفاده از این روش می تواند برای یک یا دوسال به دانش آموز بدشنوا کمک کند، اما در نهایت مشکلات خواندن بروز پیدا می کند و دانش آموز در کلاس سوم یا چهارم متوقف می شود.

بدشنوایی بر توانایی آگاهی واج شناسی و یادگیری مهارت خواندن تاثیر بسیار زیادی می گذارد. 

البته مهارت خواندن نیازمند مهارت پردازش زبان در سطح بسیار بالاتر می باشد. برای آنکه کودکان بدشنوا بتوانند کلمه "توپ" را بخواند، شنیدن صدای آن کافی نیست، بلکه باید بتواند سه صدای تشکیل دهنده آن یعنی /ت/،  /و/ و /پ/ را بشنود. اگر این اصوات جداگانه -که همان واج های تشکیل دهنده این کلمه نامیده می شوند-به طور واضح شنیده نشوند، تشخیص شکل نوشتاری کلمه "توپ" امکان پذیر نخواهد بود.  

یکی از مهم ترین تاثیرات بدشنوایی – که تاکنون کمتر مورد توجه قرار گرفته است- ایجاد مشکلات ارتباط اجتماعی است.

بدشنوایی باعث می شود تا کودک نتواند مکالمات مستمر و مفید با همسالان خود داشته باشد، زیرا آنچه کودکان دیگر هنگام بازی یا فعالیت های گروهی می گویند، بسیار سریع و گاهی اوقات نامفهوم هست و همین امر باعث می شود تا کودک مبتلا به بدشنوایی نتواند مطالب گفته شده را به موقع درک کند و به اصطلاح از گفتگو جا می ماند.

بر همین اساس، دوست یابی نیز برای این کودکان بسیار دشوار می شود.

همین امر به نوبه خود بر تعداد و کیفیت محاوره های اجتماعی کودک تاثیر می گذارد و باعث می شود تا کمتر در مکالمات گروهی شرکت کند.

 حساسیت بیش از اندازه به صدا یکی از علایم جالب توجه اضطراب است. پرشنوایی به معنای تجربه استرس هیجانی یا شنیداری به برخی از اصوات خاص یا اصوات بلند می باشد. این مشکل در برخی از افراد مبتلا به اضطراب مشاهده می شود. جالب است بدانیم که در افراد مبتلا به حساسیت بیش از اندازه به صدا اختلالات اضطرابی ، سابقه عفونت های مکرر گوش میانی نیز مشاهده شده است. عفونت مکرر گوش میانی در دوارن کودکی یکی از علل وقوع بدشنوایی در دوران مدرسه می باشد. 

بسیاری از تجربیات و عادت هایی که طی زندگی کسب می کنیم، می تواند منجر به اضطراب گردد. درحالیکه ژنتیک می تواند در ایجاد اضطراب تاثیر داشته باشد، استرس های روزانه و تجربیات گذشته ما نیز می تواند در شکل گیری اضطراب نقش مهمی بازی کند.

از طرف دیگر بسیاری از افراد مبتلا به اختلالات یکپارچگی حسی نیز دچار مشکلات اضطرابی نیز هستند. به عبارت دیگر اضطراب، می تواند منشاء حسی نیز داشته باشد. در این میان، نقش اختلالات پردازش حس شنوایی از اهمیت بالایی برخوردار است.

در تجربیات بالینی، ما با افرادی مواجه هستیم که از کلینیک های اضطراب ارجاع شده اند و پس از دریافت درمان های بدشنوایی، اضطراب آن ها به شکل قابل توجهی کاهش پیدا می کند. 

اختلال پردازش شنوایی می تواند با اختلالاتی مثل اختلالات تکاملی همراه باشد که تحت تاثیر الگوهای وراثتی هستند.

وراثت اختلال پردازش شنوایی به این موضوع اشاره دارد که این اختلال به طریق ارثی از والدین به فرزندان منتقل می شود.

خیر این اختلال که به معنی مشکل در پردازش و تفسیر صدا می باشد و اغلب به عنوان اختلال پردازش شنوایی مرکزی یا اختلال پردازش شنوایی شناخته می شود، در افراد مبتلا به اتیسم شایع می باشد، اما نوعی اتیسم نیست.

اختلال پردازش شنوایی در کودکان و بزرگسالان مبتلا به اختلال یادگیری شایع است. این اختلال می تواند باعث نقص در پردازش صداها شود و در یادگیری زبان و گفتار و هم چنین دروس مدرسه تاخیر ایجاد کند.

اختلال پردازش شنوایی به خودی خود برطرف نمی شود. در برخی از موارد، تاخیر دستگاه عصبی باعث می شود تا در دریافت و پردازش اصوات تاخیر ایجاد شود. مناطق مسئول پردازش صدا در مغز تا سن 13 سالگی به رشد و بلوغ لازم می رسند. به همین دلیل ممکن است کودکی که قبل از سن 13 سالگی با اختلال پردازش شنوایی تشخیص داده شده باشد، بعد از این سن به شرایط طبیعی دست پیدا کند.